ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

" जेव्हा मनाला बाह्य जगताची जाणीव असते तेव्हा ते मायेमध्ये अडकते. "

भाग चौथा 

हृद्गत......... 

             उंट काटेरी झुडुपाची पाने खातो आणि स्वतःच्याच रक्ताचा आस्वाद घेण्यात आनंद मानतो त्याचप्रमाणे मनास आपले दुःखच प्रिय असते. जग दुःखदायक आहे हे माहीत असूनही मन त्याच्यामागे धावते. 
              ज्याक्षणी तुम्ही 'मी ' म्हणता तेव्हा तुम्ही सर्वात मामुली गोष्टीबद्दल बोलता. ' मी ' अत्यंत क्षुल्लक गोष्ट आहे, धुळीसमान आहे. क्षुद्रातील क्षुद्र आणि अत्यंत तिरस्करणीय आहे ..... 
              गीतेत असं म्हंटल आहे, 'तो, ज्याच्यामुळे जग विचलित नाही व तो जो जगामुळे विचलित नाही. ह्या वाक्याचा दुसरा भाग शक्य आहे, पण पहिल्या भागाचं काय ? जीजस, ख्रिस्त, परमेश्वराचा पुत्र अवतार पुरुष होते तरीदेखील त्यांचा विश्वासघात करायला जूडास एस्कॅरियट होता. महात्मा गांधींनी अवघं आयुष्य सत्याची प्रयोगशाळा बनवले होते. त्यांना गोळी घालायला गोडसे होता. म्हणून मला असा प्रश्न पडला आहे की या जगात कोणी आहे का, की ज्याच्यामुळे जगाला मस्ताप होत नाही ? या जगात जीवन जगताना हे कसं शक्य आहे ? 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम