रविवार, ४ जानेवारी, २०१५

ॐ श्री साई वसंतसाई साय नमः 

सुविचार 

" जर ज्ञान आचरणात आणले नाही तर ते अपूर्ण ठरते ". 

पुष्प ३१ पुढे सुरु 

               स्वदेशाच्या कल्याणासाठी सर्वस्वाचा त्याग केला पाहिजे, हे मी माझ्या वडिलांकडून शिकले . केवळ परमेश्वर प्राप्तीची इच्छा धरणे हा धडा मी माझ्या आईकडून शिकले . ते दोघं गृहस्थाश्रमी जीवन जगले नाहीत . इथे केवळ विश्वकल्याण व भगवत्  भक्ती या दोनच गोष्टी होत्या . या दोहोंच्या संगमातून माझा जन्म झाला . 
               कृष्णा सोबतच मी लहानाची मोठी झाले न्  काल्पनिक विश्वातील माझा कृष्णा समवेत मी जगू लागले . माझे शिक्षण झाले व नंतर स्वामींशी विवाह झाला . परंतु वैवाहिक जीवनाविषयी मी अनभिज्ञ होते. मी माझ्या भाव विश्वात कृष्णाबरोबर झुला झुलत असे. हसत, खेळत, बागडत असे, गात असे . मला वाटे की वैवाहिक जीवन असेच असते. माझ्या आईप्रमाणेच मलाही गृहस्थाश्रमी जीवन कसे असते हे माहित नव्हते . परमेश्वरी कार्यासाठी इथे आल्यामुळे आम्हाला या विषयाचे प्रशिक्षण मिळाले नाही . हे माझ्या कुटुंबातील सर्वांनाच लागू आहे. त्यामुळे आमच्यामध्ये कामभाव नव्हता . गृहस्थी करायला शिकवावे लागत नाही. त्याचे ज्ञान सर्वांना स्वाभाविकपणे असते. जन्मोजन्मीच्या प्रशिक्षणामधून काम जन्माला येतो . आमच्यापैकी कोणालाही ना ह्याचे प्रशिक्षण मिळाले , ना आम्ही कोणी या विषयी परिचीत होतो . माझा जन्म १९३८ साली झाला . आगोदर दिलेल्या एका कवितेत माझे माता,पिता व मी कोण आहोत याविषयी स्वामींनी लिहिले आहे . त्यामध्ये आमच्या विवाहाचाही उल्लेख आहे .

उर्वरित वसंतामृत पुढील भागात....

जय साईराम

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा