ॐ श्री साई वसंतसाई साय नमः 

सुविचार

            " अमरत्व केवळ त्यागाद्वारे प्राप्त होते. जेव्हा आपण परमेश्वरासाठी आपल्या भौतिक जीवनाचा त्याग करतो तेव्हा आपल्या कर्मांच्या परिणामांचा नाश होतो. "

पुष्प ३५ पुढे सुरु

                  तथापि एक दिवस तो जागृत होतो आणि विचार करू लागतो, " हा जन्म कशासाठी ?"असा विचार करू लागल्यानंतर, तो स्थूल देहाचा त्याग करतो आणि सूक्ष्म देह धारण करतो. येथे त्याच्या सोबत कोणीही नसते. मनुष्याचे जीवन आगगाडीच्या प्रवासासारखे आहे. त्या प्रवासात सगळे एकत्र बसतात, हसत खेळत गप्पा गोष्टी करतात परंतु आपले स्टेशन आले की उतरून जातात. कुटुंबाचेही असेच आहे. सर्वजण एकत्र असतात, वेळ येताच सर्वजण वेगळे होऊन आपापल्या मार्गाने निघून जातात. जेव्हा मनुष्याला याचा बोध होतो तेव्हा त्याला सूक्ष्म देह प्राप्त होतो. आणि ही व्यक्तिगत यात्रा असल्याची त्याला जाणीव होते. साधना करून तो एकेका देहाच्या पलीकडे जातो. सूक्ष्म देहाच्या पलीकडे गेल्यानंतर त्याला कारण देह प्राप्त होतो आणि तो संतपदाला पोहोचतो. अखेरीस तो कारण देहाचा त्याग करून परमेश्वरामध्ये विलीन होतो. याबरोबर मनुष्याच्या यात्रेची सांगता होते. 
                 माझ्याबाबतीत मात्र जन्मापासूनच असे नव्हते. स्वामी सदैव माझ्या बरोबर आहेत. ही  व्यक्तिगत यात्रा नसून , स्वामी आणि मी , आम्हा दोघांची ही सह्यात्रा आहे. यापूर्वी मी भूतलावर कधीही जन्म न घेतल्यामुळे मी जन्मापासून अश्रू ढाळले आहेत. तान्हेपणी लक्ष्मणाला रामापासून दूर केल्यानंतर तो सतत रडत असे. आणि रामाच्या बाजूला पाळण्यात ठेवल्यानंतर रडायचा थांबत असे. मी स्वामींपासून वेगळी झाल्यानंतर सतत रडत होते. माझ्या आईवडिलांनी, वडिलधाऱ्यांनी नाना तऱ्हेनी मला शांत करण्याचा प्रयत्न केला तरीही माझे रुदन थांबले नाही. आता स्वामींनी हे उघड केले की तेव्हा त्यांनी माझे रडणे थांबवण्यासाठी त्यांचा अंगठा माझ्या तोंडात दिला. त्याचप्रमाणे मला भुकेची जाणीव नाही. 

उर्वरित वसंतामृत पुढील भागात ……. 

जय साईराम