ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

" आपण केवळ परमेश्वराचे आहोत अन्य कोणाचेही नाही. " 

७

प्रेम निरपेक्ष असते 

            स्वामी म्हणालेत की आमचे अखेरचे दिवस परीक्षितप्रमाणेच ठरलेले आहेत. आश्रमवासी आणि मी स्वामींबरोबर राहू. त्यावेळी आम्हाला त्यांचे दर्शन, स्पर्श आणि संभाषण लाभेल. आम्ही याच जाणीवेत स्वामींमध्ये विलीन होऊन हे जग सोडू. आमच्या अखेरच्या क्षणांचा हा अनुभव आमचे परमेश्वरासोबतच्या पुढील जन्माचे संस्कार होतील. आम्ही परीक्षितापेक्षाही भाग्यवान आहोत. कारण आम्ही परमेश्वरासोबत राहणार, त्याच्यासोबत ही धरती सोडून जाणार आणि पुन्हा परमेश्वरासोबत येणार आणि त्याच्या सहवासात राहणार. हीच आहे पूर्णावस्था. इथे स्थूल, सूक्ष्म आणि कारण ही तीन शरीरे एकत्व पावणार. इथे जागृतावस्था, स्वप्नावस्था आणि तुर्यावस्था ह्या तिन्ही अवस्था एक होणार. सर्वजण ही पूर्णावस्था प्राप्त करू शकणार. 

            आपल्या मनाला बाह्यजगापासून आत वळवून परमेश्वराचा ध्यास घेण्यासाठी स्वामींनी आपल्याला २८ वर्षे दिली आहेत.   

*     *     *

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

     " निर्मितीतील सूक्ष्मात सूक्ष्म जीवापासूनही शिकण्याची विनयशीलता ज्यांच्यामध्ये असते त्यांनाच ईश्वरप्राप्ती होते. " 

७

प्रेम निरपेक्ष असते 

            एका व्यक्तीला इस्पितळात दाखल केले जाते. डॉक्टर नातेवाईकांना सांगतात, " तो फार तर ४ दिवस जगेल. सर्वांना कळवा." ही व्यक्ती शुद्धीवर आहे. त्याची इंद्रिये व्यवस्थित काम करताहेत. त्याला मृत्युपूर्वी त्याचे आवडीचे पदार्थ खायचे आहेत. तो त्याच्या बायको, मुलांना लांबलचक यादी देतो. ते एकमेकांना, " हे अमुक हॉटेलातून आणा, ते तमुक हॉटेलातून आणा " अशा सूचना देतात. अशारितीने ते मारणाऱ्या व्यक्तीविषयी त्यांचे प्रेम व काळजी व्यक्त करतात. ती व्यक्ती वकिलाला बोलावते आणि मृत्युपत्राविषयी चर्चा करते. यावेळीसुद्धा त्याच्या मनात परमेश्वराचे विचार येत नाहीत. 

             पहिल्या घटनेत, ती व्यक्ती बेशुद्धावस्थेत मरते. इथे ही व्यक्ती पूर्ण शुद्धीत असताना मरते ; फरक काय ? दोघेही सारखेच. दोघांचेही प्राण परमेश्वराच्या विचारात जात नाहीत. याचे कारण त्यांच्या मनांची मलीनता. या जगात परीक्षितसारखे किती आहेत ? किती लोक खंबीरपणे मृत्युचा सामना करायला तयार आहेत? परीक्षितप्रमाणे माणसाने आपले अखेरचे दिवस परमेश्वराच्या विचारात, सत्संगात व्यतीत करायला हवेत. 

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार  - ४ जानेवारी 

" परमेश्वराचे नामस्मरण करत राहा, सुरुवातीला जरी ते यंत्रवत असेल तरी नंतर भाव येईल ."

             परमेश्वराचे नाम घेत राहा. कोणतेही काम हाती घेण्याअगोदर थोडा वेळ नामस्मरण करून त्यांनतर काम सुरु करा. नामस्मरणाने आध्यात्मिक जीवन सुरु करणाऱ्या साधकांसाठी ते अत्यंत लाभदायी आहे. दरोडेखोर रत्नाकरला सुरुवातीला रामाचे नाम घेता येत नसल्यामुळे त्याने मरा, मरा ,मरा उच्चारण्यास सुरुवात केली अखेरीस ते राम, राम, राम बनले. रामनामात लय पवण्याच्या अवस्थेप्रत तो पोहोचेपर्यंत त्याची नामस्मरणाची साधना अधिकाधिक तीव्र होत गेली आणि तो महान वाल्मिकी ऋषी बनला. 

             आता आपण दुसरे उदाहरण पाहू या. ध्रुव एक लहान मुलगा होता व त्याला आपल्या पित्याच्या मांडीवर बसण्याची इच्छा होती. परंतु तसे करण्यापासून त्याला मनाई करण्यात आल्यामुळे तो जंगलात गेला आणि त्याने घोर तप केले आणि परमेश्वराचे नामस्मरण करण्यास सुरुवात केली. नारदमुनी त्याच्याकडे आले आणि त्यांनी त्याला ' ॐ नमो भगवते वासुदेवाय ' ह्या मंत्राची दीक्षा दिली. त्या छोट्याश्या बालकाने, भगवान विष्णु साक्षात त्याच्यापुढे प्रकट होईपर्यंत हृदयपूर्वक मंत्रोच्चारण केले. त्या बालकाने वर प्राप्त करून, तो आकाशातील तारा बनला, ध्रुव तारा बनला. त्याच्या मंत्रोच्चारणाने प्रसन्न होऊन भगवंतानी स्वतः त्याला ध्रुवताऱ्याचे पद बहाल केले. म्हणून त्याचे नावं सदैव लोकांच्या स्मरणात आहे. जोपर्यंत सृष्टीचे अस्तित्व आहे तोपर्यंत त्याचे नावं राहिल. त्याने जे केले ते महान संतांनी वा ऋषींनीही केलेले नाही. त्याच्या मंत्रोच्चारणाने त्याला विश्वामध्ये चिरस्थायी स्थान दिले. जहाजे समुद्रपर्यटन करत असताना ध्रुव तारा त्यांना उत्तर दिशा दर्शवतो. ध्रुव तारा नेहमी आकाशाच्या उत्तर दिशेस असतो. 

               माझ्या जीवनात मी सदैव ' ॐ नमो नारायणाय ' मंत्राचा जप केला. सुरुवातीस तो यांत्रिकपणे होत होता. तेव्हा मी दिवसाला ५०,००० वेळा उच्चारण्याचे लक्ष्य ठेवले होते. ह्या मंत्रोच्चारणामुळे स्वामींनी स्वतः मला उच्चारण थांबवण्यास सांगितला. जर मी तो सुरु ठेवला तर मी समाधी अवस्थेत जाईन असे त्यांनी सांगितले. मी अनेक वेळा समाधी अवस्थेत गेले होते. ह्या मंत्रोच्चारणातुनच मी कलियुगाचे सत्युगात परिवर्तन करते. ह्या मंत्राचे हे सामर्थ्य आहे. जरी तुमचे मंत्रोच्चारण सुरुवातीस यांत्रिकपणे झाले तरी काही काळानंतर त्यामध्ये भाव येण्यास सुरुवात होईल. साधना करणाऱ्यांची ही सुरुवातीची अवस्था आहे. मी क्षणाचाही खंड न पाडता अविरतपणे स्वामींचे नाम घेते. ह्याद्वारे माझे भाव प्रत्येकाच्या हृदयात प्रवेश करून त्यांना माझ्यासारखे बनवतात. ही मंत्रोच्चारणाची परमोच्च स्थिती आहे. 

जय साईराम  

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

" जन्म हे सर्व वेदना आणि दुःखाचे मूळ कारण आहे ."

७

प्रेम निरपेक्ष असते 

            परीक्षित राजाला ठाऊक होते की तो सात दिवसात मृत्यु पावेल. म्हणूनच त्याने राजकर्तव्यांचा त्याग केला आणि एका निर्जनस्थळी जाऊन राहिला. तिथे तो २४ तास अखंडपणे प्रभूचा महिमा ऐकत राहिला. अनेक ऋषी त्याच्या सभोवती गोळा झाले. परीक्षित पूर्णपणे तंदुरुस्त होता, त्याची इंद्रिये व्यवस्थित कार्य करीत होता. त्याच मन पूर्णतः परमेश्वरावर केंद्रित असल्यामुळे तो भगवंताशी पूर्णपणे एकरूप झाला. जे लोक मनाच्या आधीन असतात, त्यांना त्यांच्या मृत्युची घटका माहीत नसते. त्यांची इंद्रिये गलितगात्र होतात. डोळे अधू होतात. साक्षात् परमेश्वर जरी समोर येऊन उभा राहिला, तरी त्यांना दिसणार नाही ! एक अणूएवढी सूक्ष्म इच्छा मनात घर करून राहिलेली असते. ही इच्छा तुमचे प्राण शरीरात ठेवते. अखेरची अणूसदृश इच्छा, मोह आणि ममत्व इतके सामर्थ्यवान आहेत.     

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

       " विवेकबुद्धी हा आपला आतील आवाज आहे. जेव्हा आपण चूक करतो तेव्हा तो आपल्याला योग्य मार्गदर्शन करतो. हा सत्य आणि सचोटीचा आवाज आहे. "

७ 

प्रेम निरपेक्ष असते 

          मृत्युशय्येवर असणाऱ्याला गरुड पुराणातील भजन ऐकवायची प्रथा आहे. नातेवाईक म्हणतात," त्याच्या कानांवर जे शब्द पडतात, ते ऐकून त्याचे प्राण सहज जातील." त्याचप्रमाणे, राजा परीक्षितने, शुकमुनींनी कथन केलेले शिमद् भागवत सात दिवस ऐकले आणि परमेश्वराचा महिमा ऐकता ऐकता प्राण सोडले. 

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

" व्यक्तिगत आवडनिवडीने अंतर्ज्ञानाला झाकोळले आहे. " 

७

प्रेम निरपेक्ष असते 

           आता याच बारकाईने विचार करूया. ती व्यक्ती जवळजवळ मृतच झालेली असते. अगदी बारीकसा श्वास घशात अडकलेला असतो. कोणाला तरी भेटण्याची क्षुल्लक इच्छा, अणूइतके सूक्ष्म ममत्व त्याच्या श्वासात वहात असतो. त्या लाडक्या व्यक्तीने येऊन दूध पाजल्याबरोबर इच्छा पूर्ण होऊन त्याचा प्राण जातो.

           मृत्युशय्येवर असताना अवयव काम करेनासे होतात, पंचेंद्रियांची जाणीव क्षीण झालेली असते ... मग तरीही अणूइतकी सूक्ष्म इच्छा कशी काय प्रिय व्यक्तीला ओळखते ? हा मानवावरील गहिऱ्या ठशांचा आश्चर्यकारक प्रभाव आहे. अशाप्रकारे अणूसमान असलेली सूक्ष्म इच्छा पुनर्जन्माच बीज होते. प्राण जाण्याची वेळ येऊन ठेपलेली असतानासुद्धा मनातील इच्छेची ताकद केवढी प्रचंड असते! इच्छा त्या व्यक्तीला धरून ठेवते, त्याला हे जग सोडून देता येत नाही. असा हजारो इच्छांमुळे माणूस पुन्हा पुन्हा जन्म घेत राहतो. 

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

       " दिव्यत्व आपला खरा स्वभाव आहे, हे सत्य जाणून कोणत्याही गोष्टीने संभ्रमित न होणे ज्ञानाचे सौंदर्य आहे." 

७

प्रेम निरपेक्ष असते 

             एक व्यक्ती मरणशय्येवर असून मृत्युशी झुंज देत आहे. दिवस जातात पण जीव त्याला सोडत नाही. त्याचे नातेवाईक म्हणतात, " त्याला काहीतरी हवे आहे, तो कोणाचा तरी विचार करत आहे."

             सर्वजण त्याला काय पाहिजे हे शोधून काढण्याचा प्रयत्न करतात. ते त्याचे आवडते पदार्थ बनवतात, परंतु त्याच्या परिस्थितीत काहीही बदल होत नाही. मग नातेवाईक त्याच्या लाडक्या व्यक्तीला तार पाठवतात. त्यांना वाटते की कदाचित त्याच्यात जीव गुंतला असेल. ती व्यक्ती येते आणि थोडे तुळशीचे पाणी किंवा चमचाभर दूध त्याच्या तोंडात घालते, त्याबरोबर त्याचा जीव ते शरीर सोडून जातो आणि त्याचा मृत्यु होतो. 

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

  " प्रज्ञान म्हणजे अंतर्ज्ञान. हे परमज्ञान आपल्या प्रत्येकामध्ये आहे. "

७

प्रेम निरपेक्ष असते 

           ' दुसरे काहीही नको ' ही माझी अवस्था नवनिर्मिती झाली. या माझ्या जगात मी आणि स्वामी फक्त दोघेच आहोत. 

            या अवतारावरील माझ्या प्रेमापोटी मी ईश्वरावस्थासुद्धा नाकारली. 

            काहीजण असे आहेत ज्यांना फक्त परमेश्वराचीच आंस आहे, पण तरीही त्यांच्यात एखाद् दोन इच्छा रेंगाळत आहेत. माणसं 'मला पाहिजे' अस का म्हणतात ? पाहिजे याचाच अर्थ 'इच्छा'. ' काही हवे असणे ' इच्छा उत्पन्न करते. इच्छांच मन होत. 'मी' हा इच्छेतूनच डोक वर काढतो. म्हणूनच आपण म्हणतो, 'मला पाहिजे' , आणि ह्या एका विचारातूनच  विचारांची शृंखला निर्माण होते. 'मी' हे त्याच मूळ आहे. तो 'मी' जोपर्यंत आहे तोपर्यंत इच्छा राहतीलच. आपल्याला वाटेल आपण सगळ्याचा त्या केला, पण अगदी नकळतपणे इच्छेचा सूक्ष्म अंश आपल्यात शिल्लक राहिलेला असतो. ही सुप्त इच्छा अंतकाळी उफाळून वर येते आणि आपल्याला जन्ममृत्युच्या चक्रात ढकलते. मी 'लास्ट अॅटम ' या प्रकरणात याविषयी लिहिले आहे. 

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात ..... 

जय साईराम 

ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार 

        " एखाद्याच्या जन्मापासून मृत्युपर्यंत उमटलेले भावच मनावर उमटलेले दीर्घ ठसे बनतात." 

८

प्रेम निरपेक्ष असते 

            मी नेहमी म्हणत असते, ' मला स्वामी हवेत, मला स्वामी हवेत' . स्वामी म्हणाले, हा माझा श्वास आहे आणि ' मला दुसर काही नको' हा माझा उच्छ् वास आहे. हे भाव अवकाश व्यापताहेत. ' मला स्वामी हवेत ', हा ध्यास श्वासाप्रमाणे माझ्यात वाहतो. स्वामी माझ्या शरीरातील प्राणवायू आहेत. ह्या प्राणवायूमुळे माझ शरीर कार्यरत राहत आणि हा ध्यास अवकाश व्यापून टाकतो. म्हणूनच सत्ययुगात परमेश्वराची तृष्णा हाच सर्वांचा श्वास असेल. मी फक्त परमेश्वराची इच्छा धरून इतर सर्व दूर सारतो. हाच माझा उच्छवास आहे. 

            ' मला दुसरं काही नको ' हा भाव माझ्या शरीरातील कार्बन-डाय-ऑक्साईड वायू आहे. जगण्यासाठी श्वासावाटे प्राणवायू आत घेतला जातो आणि उच्छ् वासावाटे, कार्बन-डाय-ऑक्साईडबाहेर टाकला जातो. त्याच प्रमाणे जर माणसाला परमेश्वरप्राप्ती हवी असेल, तर त्याने इतर सर्व दूर सारून फक्त परमेश्वराची इच्छा बाळगली पाहिजे. बाकी सर्व हे या प्राप्तीच्या मार्गावरील अडथळे आहेत. भौतिक बंधनेच नव्हे तर आध्यात्मिक इच्छाही नाकारायला हव्यात. 

संदर्भ - सत्ययुग आणि कर्मकायदा 

उर्वरित प्रकरण पुढील भागात..... 

जय साईराम