ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः
सुविचार
- बाबा -
एकदा दिव्य दृश्यात मी बाळकृष्ण बघते .
तो मला उंच आकाशात घेऊन जातो . जंगल, पर्वत, झाडे, वृक्षवेली सर्व काही कृष्ण . सर्वत्र कृष्ण, अगदी पृथ्वीच्या कणाकणात, पाण्याच्या प्रत्येक थेंबात ! अहाहा ! किती आनंद ! कृष्ण गातोय गोपी त्याच्या सभोवती नाचत आहेत . संपूर्ण जग आनंदाने नाचतंय . कृष्ण आणि मी पोपट बनून एकमेकांशी बोलतोय, कोकीळ बनून गातोय, मोर होऊन नाचतोय, गरुड होऊन आकाशात भरारी घेतोय !
( माझ्या नेत्रांवाटे अश्रुधारा वाहताहेत . मी पुतळ्यासारखी निस्तःब्ध झाले . )
१७ मार्च १९९६
प्रातःकाळी मी विष्णूसहस्त्रनाम म्हणते आहे . एकाकी मी बाळकृष्णाला उड्या मारत, नाचत, गात, असलेला पाहते . तो माझ्या मांडीवर बसतो आणि माझ्याकडे पाहून हसतो . गळ्याभोवती हात टाकून माझा पापा घेतो . मी त्याला प्रेमाने कुरवाळते, त्याचे हात धरून त्याच्याशी खेळते . त्याला झोपाळ्यावर बसवते आणि हळुवार झोका देते . यशोदामातेप्रमाणेच, मी त्याच्या मिश्कील डोळ्यांकडे एकटक पाहण्याचा आनंद लुटते . त्याच्या इवल्याश्या निळसर पायांना स्पर्श करून लाडानी त्याच्या हातांना चापटी मारते . तो धावतो, मी त्याला पकडायचा प्रयत्न करते पण पकडू शकत नाही . माझे डोळे आनंदाश्रूंनी भरतात . शेवटी थकून मी ध्यानाला बसते . गालातल्या गालात हसत तो माझ्या मागे येऊन लडिवाळपणे आपल्या इवलाश्या हातांनी माझे डोळे झाकतो .
किती सुंदर दर्शन ! मी पूर्ण शुद्धीवर आले तेव्हा रेडिओवर स्वामी हरिदास गिरींच गाणं लागलं होतं, ' कृष्णा, ये, तुझ्या खोड्यांविना ये ! '
किती सुंदर दर्शन ! मी पूर्ण शुद्धीवर आले तेव्हा रेडिओवर स्वामी हरिदास गिरींच गाणं लागलं होतं, ' कृष्णा, ये, तुझ्या खोड्यांविना ये ! '
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा