ॐ श्री साई वसंतसाईसाय नमः 

सुविचार

" असीम प्रेम म्हणजे प्रज्ञान."

प्रकरण दुसरे 

अंकुर पुढे सुरु 

                     लहानपणी मला वरचेवर पोटदुखीचा त्रास होत असे. माझ्या पालकांनी मला बऱ्याच डॉक्टरांकडे नेले, परंतु त्याचा काही उपयोग झाला नाही. शेवटी एका डॉक्टरांच्या लक्षात आले, की भुकेमुळे माझे पोट दुखते. ते म्हणाले, " तिला भूक लागली आहे हे न कळल्यामुळे ती रडते आहे. तिचे पोट दुखायला लागले तर तुम्ही तिला दुध किंवा दहीभात द्या."
                   नुकत्याच जन्मलेल्या अर्भकाला सर्वात पहिली जाणीव होते ती भुकेची ! मला त्या जाणीवेचे ज्ञानच नाही. आत्ता स्वामींनी याचे कारण सांगितले, " तू प्रथमच इथे जन्म घेतला आहेस, त्यामुळे तुला भुकेची जाणीव माहितच नाही. " मी अमरत्वाच्या स्थितीतून आले, तिथे ना तहान ना भूक म्हणून मी भूक लागल्याचे सांगू शकत नाही. आज आश्रमातही तसेच होते. सर्वजण माझी काळजी घेतात. मला वेळच्यावेळी जेवण देतात, दुध देतात. तरीपण माझा आहार खूपच कमी आहे. नाश्ता आणि रात्रीच्या जेवणात मी एक डोसा किंवा दीड इडली खाते आणि दुपारच्या जेवणात थोडासा भात खाते. 
                   माझ्या आईची आई, श्री रेंगनापीयार अगदी तरुण वयातच विधवा झाली. तिला दोन मुले होती. मुलीचा क्षयरोगाने झालेला मृत्यू व मुलाचा घटस्फोट या दुःखद प्रसंगांना तिला सामोरे जावे लागले. तथापि तिच्या श्रद्धा आणि भक्तीने तिला काळाच्या कसोटीत उतरलेल्या तत्वांनुसार जीवन जगण्याचे बळ दिले. तिने माझा अतिशय प्रेमाने सांभाळ केला. मला पहिले मूल झाल्यावर ती म्हणाली, " ती स्वतःच एक बालक आहे आणि तिला एक बाळ झाले आहे." 

उर्वरित मजकूर पुढील भागात ..... 

जय साईराम